มีพื้นที่ ๑๒๑,๙๖๗ เฮคเตอร์ ตั้งอยู่รอบบริเวณผืนทุ่งกว้างบนสองฝั่งแม่น้ำโอร์กอน และแหล่งโบราณคดีมากมายที่มีอายุถึงคริสต์ศตวรรษที่ ๖ (พุทธศตวรรษที่ ๑๑) บริเวณนี้ยังรวมคาร์โครัม (Kharkhorum) เมืองหลวงในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๓-๑๔ (พุทธศตวรรษที่ ๑๘-๑๙) ของอาณาจักรเจงกิสข่านเข้าไว้ด้วย กล่าวโดยรวมสิ่งที่หลงเหลือในบริเวณนี้ สะท้อนให้เห็นถึงสายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงระหว่างชนเผ่าร่อนเร่ สังคมปศุสัตว์ และศูนย์กลางการปกครองและศาสนา และความสำคัญของหุบเขาโอร์คอนในประวัติศาสตร์ของเอเชียกลาง ทุ่งหญ้ายังคงถูกใช้เลี้ยงสัตว์โดยชนเผ่าเร่รอนมองโกเลียน
ภูมิทัศน์วัฒนธรรมหุบเขาออร์คอนได้รับจดทะเบียนให้เป็นมรดกโลกในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 28 เมื่อปี พ.ศ. 2547 ที่เมืองซูโจว ประเทศจีน ด้วยข้อกำหนดและหลักเกณฑ์ในการพิจารณาให้เป็นแหล่งมรดกโลก ดังนี้